กลับมาดูแลใจ...ในวันที่ไม่มีใครเข้าใจเรา

คนเรามักเรียกร้องความสุขให้กับตัวเองอยู่ตลอดเวลา แต่สิ่งที่ร้องหาก็มักจะวิ่งออกห่างจากชีวิตของเราอยู่เสมอเช่นกัน เป็นเส้นขนานประหนึ่งว่า..มองเห็นอยู่รำไรแต่ก็ไม่สามารถจะเอื้อมดึงมาครอบครองได้..ความว้าวุ่นจึงเกิดเป็นไฟสุมทรวงใจอยู่เรื่อยมา 

.....แต่มีสิ่งหนึ่งที่สามารถเรียกร้องแล้วแปรเปลี่ยนเป็นความสุขมองให้กับตัวเองได้ นั่นก็คือ..ความสุขสงบอันเกิดจากการเข้าใจตัวเอง..เป็นภาวะที่เกิดจากการเรียนรู้อารมณ์ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตอย่างผู้มีปัญญา เมื่อเข้าใจแล้วทุกปัญหาที่เกิดขึ้นก็จะเสมือนว่าเป็นสายลมที่พัดผ่านมาแล้วก็ผ่านเลยไป 
.....การแสวงหาวัตถุหรือคนอื่นมาดูแลใจของเราให้เป็นสุขนั้น เป็นเสมือนการปล่อยความรู้สึกให้ลอยคว้างไปด้วยความหวัง อาจจะสมหวังในสิ่งที่หมายปองในบางโอกาส แต่ความเป็นจริงก็คือสิ่งที่เกี่ยวเกาะภายนอกนั้น ย่อมมีวันห่างเหินออกไปได้ และไม่ใช่เพื่อนที่ปรารถนาดีต่อกันด้วยมิตรไมตรีที่แท้จริง 
.....จิตใจที่เรียกร้องความเข้าใจจากคนอื่นก็เช่นกัน เป็นภาวะที่พร้อมจะเปลี่ยนแปลงไปทุกขณะ เพราะตราบใดที่ความรู้สึกรักและชังยังวนเวียนอยู่ในใจของคน ผู้คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของเรา ก็พร้อมที่จะเปลี่ยนไปตามใจของตัวเองอยู่ตลอดเวลาเช่นกัน ด้วยเหตุนี้เราจึงไม่ควรคาดหวังการเติมเต็มความสุขจากผู้อื่น เพราะความสุขที่ได้รับมานั้นมักจะพ่วงด้วยการร้องขอคืนเสมอ 
.....เราควรกลับมาดูแลใจด้วยความปรารถนาดีที่เราสร้างขึ้นมาเอง กลับมาทำความคุ้นเคยกับชีวิตให้รู้จักรักตัวเองในวิธีที่ถูกต้อง และรู้จักทำความคุ้นเคยกับจิตใจที่แนบชิดอยู่กับชีวิตของเราเอง เพราะเมื่อเรียนรู้ที่จะให้ความอบอุ่นอันเกิดจากความเข้าใจในชีวิตตัวเองแล้ว เราจะรู้ว่าถึงแม้ในโลกนี้จะมีเราอยู่เพียงลำพัง ก็สามารถค้นหาความสุขที่ทำให้ไม่เหงาได้..

.....โปรดกลับมาดูแลใจในวันที่ไม่มีใครเข้าใจเรา แล้วเราจะขอบคุณตัวเองที่รู้จักมอบความสุขที่แท้จริงให้ชีวิตอันทรงคุณค่านี้ของเรา.....